Noblesse oblige. Elke gerenommeerde en zichzelf respecterende liveband moet minstens eenmaal in zijn leven een live registratie op plaat hebben opgenomen, of meer nog, zonder boe of bah en knip of plakwerk, deze memorabele gebeurtenis rechtstreeks op pellicule hebben vastgelegd. Draai of keer het hoe je het wil, ook voor ervaren rotten als David Ronaldo & The Dice is dit erop of eronder, simpelweg het mes op de keel. Maar de geroutineerde bende muzikanten die David Ronaldo als The Dice aan zijn zijde mag voelen, zijn van geen kleintje vervaard. Live spelen is voor deze muzikale talenten de kers op de taart en een uitdaging om hun ware kunsten te etaleren. Stress wordt hierbij omgebogen in positieve energie op het podium en tilt elke song naar een hogere dimensie.

Hun trouwe schare fans weet dat maar al te goed en zijn dan ook, ondanks de broeierige woestijnhitte, in grote getale afgezakt naar de gezellige Klinker Club in Aarschot. Een vurige set van twee uur werd er vastgelegd, net genoeg om The Dices te herdopen tot The Melting Dices, bij wie het zweet in de finale letterlijk in de schoenen stond. Maar ondanks dat de gitaar plectrums bijna secondenlijm konden gebruiken om aan de meesterlijk snelle vingers van guitarslinger Charly Verbinnen, mister slide Dirk Lekenne en de man himself David Ronaldo te blijven plakken, de zalige noten vlogen ons als nooit tevoren om de oren. Het moest klinken in de Klinker, zoveel was duidelijk met een perfecte mix en elk detail was dan ook belangrijk. Naast de knappe backing vocals en extra percussie van Lesley Verbeeck, de ritmesectie van il batterista magistrale Marco Epis en de strakke noten van bassist Tim Van Passel, werd er live als extraatje nog Pieter Akkermans op Hammond uitgenodigd, om een volle sound te garanderen en wat weerwerk te leveren tegen het driekoppig gitaargeweld. 

David Ronaldo & The Dice zijn in een paar jaar tijd een gevestigde waarde geworden in de Belgische roots scene. Het Dijle collectief, dat zijn wortels heeft in het Mechelse en Leuvense, leverde niet alleen op vier jaar tijd drie knappe albums af, maar geef ze een podium en daar komt pas de ware aard van het beestje bovendrijven. Het is een echte jamband, die elke muziekclub op zijn grondvesten doet daveren en ook een festivalweide aan zijn lippen doet kleven, zoals onlangs op (Ge)Varenwinkel, waar ze vrijdagavond het festival mochten openen op het groot podium. Rootstime’s verslaggever Eric Schuurmans was meer dan gecharmeerd door hun denderende show. Zulke live prestaties verdienen nu eenmaal vereeuwigd en het is vandaag in de Klinker Club dat er geschiedenis wordt geschreven.

Met drie albums op je conto en enkele sublieme covers van je muzikale helden, zoals Neil Young, The Band en The Allman Brothers, kan je blindelings een begeesterende setlist uit je cowboy hoed toveren, zo ook David Ronaldo. Na een hemelse instrumentale intro krijgt hun laatste album “Tunes For A Dime” de eer om te openen op de southern rock tonen van “Wasted My Life(Till I Met You)”, dadelijk gevolgd door het onweerstaanbaar swingende “Laid- back & Easy”. De toon is gezet en de sfeer zit er bij het talrijk opgekomen publiek goed in. Zij kunnen de dansbare nummers, ondanks de verzengende hitte, goed smaken en je ziet zelfs enkele headbangende hoofdjes tijdens de classic rocker “Price On My Head”. Eén van de hoogtepunten blijft ook vanavond weer de klassieker “The Weight" van wijlen Robbie Robertson’s, krachtig driestemmig gezongen en David, Dirk en Lesley die knap elk een strofe voor hun rekening nemen, een waar kippenvelmoment. 

De trein stoomt verder op de countryrock tonen van “Gipsy Woman”, uit David Ronaldo’s debuutalbum “Citizen Of The World”, waarna David Ronaldo het verhaal van zijn helaas drie jaar geleden overleden vader Johnny Ronaldo, stichter van Circus Ronaldo, vertelt en hem nog steeds zijn eeuwig brandende ster noemt. Werd er nog geen blues gespeeld? Dan werd het tijd voor een triootje van het droef voor slenterende en met knappe Hammond tonen doorweven “Refugee Blues”, om dan het tempo fors op te drijven met de fors stuwende bluesrocker  “World’s End Blues”, en een uitzinnig op liquor and whiskey van Dirk Lekenne slidende “Substance Boogie”. De ritmesectie mag zich uitleven in super funky “Burned Up My Love”, met slappende bassen van Tim Van Passel en een Marco Epis die metronomisch op zijn drumstel inhakt als een geoefende houthakker. 

We zeiden het al eerder, je kan David Ronaldo & The Dice het best vergelijken met de legendarische The Allman Brothers Band, een jamband die open staat voor alle roots genres zoals blues, country, folk, rhythm and blues, en rock en ze doen hun naam van jamband opnieuw alle eer aan in een geniale uitvoering van "Whipping Post”, met een magistraal stukje gitaarsolo werk van Charly Verbinnen, de afsluiter van de reguliere set. Ook in de bisronde mogen we enkele prachtige covers smaken zoals Emmylou Harris’ “Deeper Well”, dat de zaal onderdompelt in een waar voodoo sfeertje en een stomende versie van Neil Young’s “Down By The River”.

Het wordt dus halsreikend uitkijken naar het nieuwe livealbum om deze zalige namiddag in de Klinker Club te mogen herbeleven. Benieuwd wat de titel van het album zal zijn, maar “Down By The Demer” lijkt me geen slechte keuze en mondt deze trouwens niet uit in de Dijle in Werchter? Perfect match zou ik zeggen.

Yvo Zels